Sjukebloggen

Eg er framleis sjuk. No med feber, snåttnase og nysing. Det har blitt lite skriving. Svært lite skriving. Då får eg ty til skriveblokkbloggen, som kanskje også er ein sjukeblogg. Eg har eigentleg ingenting i mot, reint personleg og for eigen del, å klage og syte. Dersom andre finn det underhaldande og morosamt, kan eg godt. Men når andre blir litt dradd i fjeset og smiler medlidande, er det ikkje noko kjekt å fortelje om eigne lidingar. Eg likar ikkje vere keisam. Så på den andre bloggen freister eg å unngå sjukdomssnakk. Eg er nesten aldri sjuk, så det er ikkje så vanskeleg. Men akkurat i desse dagar er eg mest oppteken av min eigen fysikk.

Kvifor har det blitt så lite skriving?
Internett får ha noko av skulda, eller meir presist: mitt elendige forhold til internett. Før eg går i gang med skrivinga er det så lett å berre sjå over om eg har fått nokre nye meldingar på facebook eller epost eller om nokon har kommentert noko eg har skrive på twitter eller forum. Og dersom det er noko der, har me det gåande. Då svarer eg, og så må eg innom i løpet av dagen og sjekke kva andre har svart tilbake. Nokre morgonar er det ingen som har skrive meldingar eller epostar eller svart meg eller kommentert verken her eller der. Då freister eg tenke at det var jammen bra, no får eg konsentrert meg. Men snart kjem uroen snikande, og eg må innom igjen, og kanskje kommentere på noko interessant andre har skrive. Og så har me det gåande.
Når eg ser kva eg har skrive her, innser eg at dei andre punkta eg hadde tenkt å komme til kjem til å stå bleike og usle i skuggen av internett.
At eg har born, og at eg har vore sjuk, og at manuset er i ein vanskeleg fase og at eg har skrive ti timar i døgnet i mange månader og kanskje ikkje har så mykje meir å gå på.

Eg er framleis sjuk. Det legitimerar dårleg sjølvdisiplin. Ropar eg frå haugen.

Eg er ikkje enig i at sosiale media så bra og viktig

Eg les Marit Eikemo sin nyaste roman Samtale ventar. Den er god, og eg kjenner meg ramma på noko skammeleg. På latskapen, på den sosiale fobien, på å kaste bort tid på unyttige greier. Til dømes internett.

I romanen kjem ein forfattar klampande inn på bibliotekets hyggelege arrangement om sosiale medier og litteratur. Han får lirt av seg at han ikkje meiner sosiale medier er hovudproblemet, men nettporno, sidan han ikkje får til å skrive med all denne meiningslause pornoen lett tilgjengeleg. Uansett, han finn nettpornoen dragande, andre heng ut på Facebook, men resultatet er det same. Ein har opplevd eit eller anna, men ein har ikkje gjort noko.

Eg er glad for dei folka eg har møtt på nett, og eg er glad for dei diskusjonane me har hatt.
Men eg teiknar ikkje. Det ville eg kanskje gjort utan.
Og eg strikker aldri ferdig mariuskjolen min.
Og eg må reise heilt ut i sommarhuset vårt for å skrive, for der finnes ingen trådlause internett eg kan hacke meg innpå og kaste bort tida på nett.

Alle prosjekta

Eg har så mykje for meg. Ei barnebok, som neppe blir noko av. Ei anna barnebok, som berre er på skissestadiet. Ei ungdomsbok, som er nesten ferdigskrive, men som er blitt litt forlagslaus og usikker, av diverse årsaker. Ein trilogi, som forlaget gjerne vil eg skal skrive. Nokre mindre tekstar her og der, det flyt overalt, eigentleg.
Og så skriv eg no på andreboka, då. Skulle tru eg hadde nok med det, eigentleg.
Eg likar å starte prosjekt. Eg likar ikkje å gjere dei feredig. Eg innrømmer det.
Eg hatar litt å gjere ferdig, faktisk.
No tar eg meg to ibux til, og så skriv eg litt meir på hatprosjektet.

Litt sånn ynkeleg

Eg er nesten sjuk. Noko som liknar, i alle fall. Litt feber, litt vondt i kroppen, sånn jamnt fordelt over heile torso, inklusiv øvre ekstremiteter (i alle fall nakkevondt og armvondt). Eg har sove mange timar dei siste døgna, i dag vakna eg av vekkerklokka, men la meg igjen etter ungane var gått på skulen, og sov til dei kom heim. Ustrakt kommabruk, dette. Eg syt ikkje, eg meiner i alle fall ikkje å syte, berre skildrar tilstanden, om enn noko summarisk og lite innlevande. Resultatet (av situasjonen, ikkje skildringa) er at eg ikkje skriv. Eg berre søv. Og er mor. Det vil seie, eg eg gjer slike minimumsting som å lage frukost, flytte tøybunkar frå golv til vaskemaskin til tørketrommel, overvakar og oppmuntrar lekselesing. Og så driv eg med tedrikking og høgtlesing.
Slik er det.
Eg brude sikkert kleist på ein metafor eller ein eller annan meining inni der. Eventuelt noko sjølvironisering. Men det gjorde eg ikkje.

Skriveblokkblogg

Eg har ikkje skriveblokkeringar, ikkje eigentleg. Eg skriv side opp og ned på nett og eg skriv massive mengder tekst. Heile tida. Men det hender at eg har vanskar med å gjere det eg skal, det hender eg ikkje skriv, fordi eg får det for meg at alt eg tar i blir møkk.

Denne bloggen har vore her lenge. Det har vore hundrevis av blogginnlegg på den.
Ein dag stoppa alt opp, og det var ei alvorleg hending der ute i verda som var årsaka til det. Ei venninne blei svært sjuk, og då eg her oppmoda lesarane til å melde seg som blodgivarar, blei bloggen gjenstand for mykje merksemd. Blogginnlegget om venninna mi blei ståande i årevis som det siste.

Men no har ho komme seg vidare i livet, og det var på tide å anten slette heile bloggen eller i det minste gjere eit eller anna med dette underlege skriftmonumentet over ei vanskeleg periode i livet.
Eg valgte å tømme heile bloggen for innhald.

Og no tar eg den tilbake.
Ikkje for å skrive noko for andre, ikkje for å skrive noko viktig eller bra. Berre for å ha ein stad eg kan skrive når alt eg tar i blir møkk.
Ikkje viktig for nokon, men viktig for meg.